regie: Rik Desmet
auteur: Michel Tremblay
Albertine, 70 jaar, komt na een verijdelde zelfmoordpoging in een rusthuis terecht. Het is dadelijk merkbaar dat deze dame en harde tante is die een mislukt leven achter zich heeft en de eenzaamheid ontmoet. Ze wil een reconstructie van haar leven omdat ze beseft dat liefde geven misschien de oplossing is om met zichzelf in het reine te komen. Haar levensverhaal wordt laag na laag verteld.
Op de leeftijd van 30 jaar heeft ze een geestelijk gehandicapt kind, Marcel, en een vrijgevochten dochter, Trees, die op elfjarige leeftijd al mannen verleidt. Albertine zelf gruwt van de mannen, heeft een ijzige angst van lichamelijkheid en vindt het onmogelijk om met haar dochter te praten over 'de dinges van het leven'. In een woede-uitbarsting slaat ze haar dochter halfdood.
Op de leeftijd van 40, als de woede in haar raast als een orkaan, herkent ze haar onvermogen en beseft ze dat gelukkig zijn niet kan. Voortdurend leidt haar woede tot hoog oplopende ruzies met haar moeder en haar kinderen. Ze vreet haar hart op omdat Trees weer aanpapt met haar 'verkrachter' van 10 jaar geleden.
Op de leeftijd van 50 wil ze haar eigen leven in handen nemen. Trees vliegt de deur uit en Marcel plaatst ze in een instelling. Ze zoekt een job en houdt zichzelf voor dat ze gelukkig is.
Deze leugenachtige opgewektheid duurt tot ze op de leeftijd van 60 jaar geconfronteerd wordt met de dood (moord? zelfmoord?) van Trees en een enorm schuldgevoel haar verplettert. Niet meer in staat haar eigen verantwoordelijkheid onder ogen te zien, begint ze pillen te slikken tot ze er 10 jaar later er één te veel neemt.
Ondanks de vele ontroerende scènes en de soms depressieve zwartgalligheid zit er ook een boodschap van liefde in het stuk.
met: Joke Demyttenaere, Siska Desmet, Jacqueline en Katrien Deweerdt, Kristien Vanbelleghem en Katrien Vanderstichele
